• Reggy Tielman overleden, laatste der Mohicanen 12-03-2014 door Albert van Prehn

• Geluk om de dertig jaar

• Indische dagen in Restaurant “Harmonie” 1952 Schilders Nieuwsblad Harderwijk

• Uit de oude doos 09-03-2013 door Lex Umlauf von Biberfort

• En altijd omringd door Indische vrienden 21-02-2013 door Leonie Janssen

• Het "Wisselgeld" van een voormalig Kolonie

• Pasar Malam druk bezocht 01-10-1981 Schilders Nieuwsblad

• Ingezonden 01-02-1952 Harderwijks Schilder’s nieuws- en advertentieblad

• The Blue Minstrels Harderwijk 26-09-2012 door Ton Maessen

• Het verhaal van Ben von Stockhausen 06-07-2012

• Hearts of Soul komen graag weer eens naar Harderwijk 03-10-2011

• Reggy Tielman overleden, laatste der Mohicanen

Afsluiting van een periode, kenmerkend voor onze afsluiting van onze Indische muziekcultuur? Misschien wel een tijdsbeeld wat zich heeft afgespeeld in de Nederlandse geschiedenis, de Indo periode. Het is zo vreemd, The Tielmans zijn er gewoon niet meer, een periode van ons, Indische mensen heeft nog vele herinneringen aan deze familie die ons hoe je het ook wendt of keert, internationaal in de kijker gezet. De periode waarin wij net hier aangekomen, ons zelf moesten bedruipen om de kater van het verlies van alles wat wij hadden te vergeten. Gewoon achter ons laten heet dat. Wij hadden de muziek en de muzikanten die ons mee hielpen om te aanvaarden, te verwerken en uiteindelijk om ons weer een beetje bijeen te rapen. De Tielmans hebben er niet om gevraagd het boegbeeld te worden van onze gemeenschap, het was een toevalstreffer en eigenlijk waren ze ook het mikpunt van allerlei kritiek en jaloezie van zowel de Nederlandse kant, maar ook vanuit onze gemeenschap.

Het boegbeeld zijn zij geworden omdat wij als Indische gemeenschap eindelijk iets hadden waar wij mee konden pronken, kijk wat wij als bagage hebben en zie wat een artiesten. Met hun muziek maar vooral hun shows waren de Tielmans onze trots. Ze waren niet de enige boegbeelden, maar ze waren wel de meest spraakmakende en het meest gewaardeerde buiten onze gemeenschap en daarmee werden ze onlosmakelijk met de Indische gemeenschap verbonden. De Tielmans waren onze Elvis, onze weet ik veel aan beroemdheden en het meest van alles waren ze de herinnering aan onze jeugdjaren, de jeugdjaren van de eerste, tweede, derde en misschien ook nog de vierde generatie.

Jeugdjaren waar wij als Indo’s en Molukkers naar onze identiteit zochten en die min of meer konden vinden middels onze muziek, want daarmee konden wij op onze fuifjes bij elkaar en ons zelf zijn. De periode is vergeten en als jeugdige heb je niet het besef hoe het was geweest, vreemden zijn in een land waar je eigenlijk geen vreemde had moeten zijn.

Vreemden met een Hollandse taal, Hollandse manieren, Hollandse opvoeding en ook Hollandse voorouders. Vreemden die niet gewenst en begrepen werden in een land wat voor een deel hun bloedeigen roots had. De huidige generaties, wat er nog van over is zullen het nooit begrijpen, het kan ook niet. Deels omdat wij geen doorgevers zijn en onze communicatie binnen onze eigen gezinnen zich alleen richtte tot het heden en het verleden werd daarom in alle talen verzwegen.

Een periode sluit af, misschien wel goed zo, er is een taak volbracht. Een taak die willens en wetens onbewust op de schouders lag van de Tielman bros. De taak die onze gemeenschap in de belangstelling moest plaatsen in een tijd waar wij onze ruggen weer recht moesten zetten.

12 maart 2014 is de dag van de afsluiting van een gedenkwaardige periode en alleen zij, zullen deze dag beleven die op gegroeid zijn met de opkomst van onze broeders en zusters, de familie Tielman, mogen zij in vrede rusten. Rest nog de dankbaarheid tegen wil en dank die onze gemeenschap verschuldigd is.

Albert van Prehn (Bron: NICC Magazine-03-2014)

• Geluk om de 30 jaar

“We zijn een Harderwijkse familie waarbij het geluk om de 30 jaar komt, “Al 4 generaties lang”, vertelt Hans Lammerts van Bueren. Hij heeft een kleinzoon van 3 jaar, een zoon van 33 jaar, zelf is hij 63 jaar en zijn vader is 93 jaar. “Heel bijzonder.

En dan rijdt mijn vader zelfs nog auto!”

V.l.n.r.: Nick (3 jaar), Mike (33 jaar), Hans (63 jaar) en Harry Lammerts van Bueren (93 jaar).

• Indische dagen in Restaurant “Harmonie”

Onder het motto “Semoea Ada” zullen op 25, 26 en 27 Sept. a.s. Indische dagen in het Restaurant “Harmonie” gehouden worden, welke geheel in de tropische sfeer zullen staan. Boven de tafeltjes zullen strooien luifels aangebracht worden, terwijl het intérieur met sarongs, krissen, pijl en boog echt in Oosterse stijl gehouden zal worden.

Verder zal er een stand worden ingericht door de N.V. Lucullus te Den Haag, importeur van Sanbalans en Indische rijsttafel ingrediënten. Deze N.V. werd geïntroduceerd door de fa. Krissel (Donkerstraat) en de heer Kienhuis, Indisch Restaurant (Bruggestraat). Voorts zal de bereiding van een rijsttafel gedemonstreerd worden, waarbij ieder belangstellende gratis mag proeven. De toegang tot deze Indische show is tot ’s avonds 7 uur geheel vrij. Daarna is er tot 10 uur een gezellig samenzijn, waaraan wordt medegewerkt door “de Kin­deren van Ambon”, die een alleraardigst programma “Ambon presenteert zich” zullen aanbieden. Het lijkt ons, dat velen gaarne de gelegenheid zullen benutten om eens enkele uren in Indonesië te vertoeven.

Schilders Nieuwsblad, 1952

• Uit de oude doos

Deze foto's had ik nog gevonden in een oude kist vol foto's uit het verleden. Het was 1961, onze band bestond toen 1 jaar en dat hebben we gevierd met een lekkere taart en natuurlijk wat niet o. de foto's staat, lekker eten en drinken, maar we moesten die zondag wel eerst oefenen zoals altijd. Na inspanning, ontspanning was het motto. The Blue Minstrels bestonden toen uit Truus Klein (vocals), Jan Delhez (slag/solo), Daan Vincentie (slag/solo), Tonnie Maessen (bas), Bolle (Juul) Maessen (drums), Lex Umlauf (solo/slag) en onze leider en manager Dik (pa) Maessen.

• En altijd omringd door Indische vrienden

Of ik een stukje wilde schrijven over de tijd dat ik omging met Indische Harderwijkers voor op de website. Ja, natuurlijk wil ik dat… niet zo moeilijk, immers ik heb zo goed als mijn hele leven in Harderwijk gewoond en zoals later bleek waren velen van mijn vrienden van oorsprong Indische mensen. Als kind zie je dat natuurlijk niet.

Al op de kleuterschool Klein Duimpje zat ik bij zuster Nolasca in de klas met Theo Klein, Sophietje Lijtsman, Robbie Sommer, Rob Broersma, Trees Houben, Anita Zeemeijer en nog veel meer waarvan ik even de naam niet meer weet. Als ik terugkijk op die tijd was het juist bij mijn Indische vriendjes en vriendinnetjes dat ik het vaakst thuiskwam. Op de een of andere manier vond ik het daar misschien wel gezelliger. Plaatjes draaien bij Sophietje van Jim Reeves, bij Theo Klein op woensdagmiddag televisie kijken, want die hadden wij zelf nog niet, nou ja redenen genoeg om uit school even mee te huppelen met mijn met name Indische klasgenootjes.

Met diezelfde groep kinderen doorliep ik de Dominicus Savio. De katholieke lagere school dus ik denk dat de meesten katholiek waren. Op die school raakte ik ook bevriend met Stella Maessen. Mijn oudste zus Coby zong inmiddels bij The Blue Minstrels, waar o.a. Ton en Jules Maessen in speelden en bij hen werd thuis dan ook vaak geoefend, vond ik super interessant dus ik was ook bij de Maessens regelmatig te vinden. Moeder Maessen kon zo heerlijk loempiaatjes maken, dat weet ik nog! Als buurmeisje kreeg ik ondertussen Gaby Deuning en daar at ik heel geregeld mee. Ik leerde de Indische keuken meer en meer kennen en vond het super. Ik zal daar aan de keukentafel de witte rijst van oma Deuning met tomatensoep eroverheen nooit vergeten. Eet ik nog steeds. Nu ik dit zo neerschrijf, klinkt het niet bepaald echt Indisch! Ik weet dat de vader van Rob Sommer o.a. daar langs de deur kwam met Indische producten, in ieder geval iets wat ik niet kende uit onze eigen eenvoudige Hollandse keuken.

Als tiener trok ik weer meer op met Ilse de Boer. We gingen veelal naar het strand, zaten daar hele dagen en ontdekten dat jongens erg leuk waren. Op haar kamer keihard plaatjes draaien zonder dat we commentaar kregen, heel hard meezingen “Music was my first love” etc. Mijn broer Frans was weer bevriend met André en Frans de Boer en mijn oudere zus Petri weer met Leny, die helaas onlangs is overleden. En met name ook die tijd dat ik elke zomer een abonnement mocht kopen op zowel het strand als zwembad De Sypel ontmoette ik constant Indische plaatsgenoten, want we deelden kennelijk dezelfde passie…. zand en water en heel veel plezier.

Sinds kort woon ik in Uelsen (Dld) en wat schetst mijn verbazing…. Jules Maessen uit Harderwijk woont hier ook met zijn gezin. Hoe klein is de wereld. Ook ben ik sinds korte tijd aardig verslaafd aan Facebook en kom wederom allerlei mensen uit mijn jonge jaren uit Harderwijk tegen, waarvan menigeen van Indische komaf. Geeske en Hilda Verhoeve, Lex Umlauf etc. Via hen kom ik weer de namen van toen tegen en denk opnieuw terug aan die mooie tijd, waarbij ik ook zeker de typische geur die ik alleen rook bij mijn Indische vrienden thuis weer ervaar. Heerlijk was dat!

Groetjes van Leonie Janssen.

• Het "Wisselgeld" van een voormalig Kolonie

Deze videoclip is op You Tube geplaatst. De tekst is geschreven door Armand Filon en met medewerking van de songwriter die de melodie heeft geschreven: Enzo Busscherhof. Arman Filon heeft deze clip gemaakt omdat hij onder de indruk is geraakt bij het zien van de beelden van de vergeten oudere Indischen. De documentaire is op 23 november 2012 uitgezonden op de Nederlandse TV en heeft veel reacties losgemaakt bij de Indische en Nederlandse gemeenschap.Onze stichting heeft meegewerkt aan deze documentaire. Tot nu toe krijgen wij nog vele reacties binnen. Wij zijn blij met deze ontwikkeling en kunnen hierdoor de ouderen blijven helpen. Gaarne verzoeken wij u om deze video clip door te sturen naar vrienden, familie, kennissen en Indo-organisaties in Nederland, Amerika, enz. Kijk ook op “Help de Indischen in Indonesia”

• Pasar Malam druk bezocht

HARDERWIJK - Een heel geslaagd evenement in de (inmiddels afgebroken) tent van Harderwijk 750 was de Pasar­ Malam. Zo’n vijftienhonderd mensen bezochten vrijdag en zaterdag deze Indische markt. Er was een gezellige sfeer rondom de ongeveer twintig stalletjes, waar men terecht kon voor kleding, sieraden, saté en andere etenswaar, maar ook voor gipsen beeldjes van Harderwijks fabricaat. Het feest werd opgeluisterd door een dansgroep, een demonstratie taekwon­do (Koreaanse vechtsport) van de plaatselijke vereniging Meng­Ho, de groep Tumbleweeds en zanger Jack Jersey. Kortom een aantrekkelijk programma. De bezoekers hoefden zich geen moment te vervelen, de organisatoren waren tevreden en wellicht krijgt deze Pasar­ Malam nog eens een vervolg.

Schilders Nieuwsblad, donderdag 1 oktober 1981

• Ingezonden

Geachte redacteur,

Zoals allen wel bekend, komen binnenkort een honderdtal oud-Indische gezinnen in Harderwijk wonen. Deze mensen, die huis en haard reeds jarenlang kwijt zijn worden dan eindelijk geholpen. De gemeente wijst hen een woning aan en het Rijk verstrekt een voorschot voor de inboedel. Nu heeft B. en W. gemeend aan betrokkenen het volgende schrijven te moeten toezenden :

AFSCHRIFT.

GEMEENTE HARDERWIJK

Nr. 35

Onderwerp: Meubelvoorschotten.

AAN:

Geadresseerde.

Harderwijk, 18 Januari 1952.

Hierbij verzoeken wij uw aandacht voor het volgende:

De mogelijkheid bestaat dat u binnenkort een woning in deze gemeente zal worden toegewezen. Daar u tot de categorie “lijst gerepatrieerden” behoort, zal u, indien u daarvoor in aanmerking komt, vanwege de Dienst voor Maatschappelijke Zorg (Ministerie van Binnenlandse Zaken) een meubelvoorschot worden verstrekt. De grootte van dit meubelvoorschot is afhankelijk van de gezinssterkte. Hoewel de meubelvoorschotten door het Rijk worden verstrekt, is de gemeente belast met de uitvoering en is zij verantwoordelijk voor de wijze waarop de voorschotten worden besteed. Gezien de ervaringen, welke werden opgedaan met de reeds verstrekte voorschotten, heeft het Gemeentebestuur, in overleg met de Inspectie Gelderland van de Dienst voor Maatschappelijke Zorg, besloten in het algemeen slechts machtigingen te verlenen voor die aankopen welke in de gemeente Harderwijk worden gedaan. De praktijk heeft nl. bewezen dat zij, die hun aankopen elders deden, niet met het maximum te verstrekken voorschot uitkwamen.

Dit had ernstige vertraging van de administratieve verwerking tot gevolg, waardoor de leveranciers te lang op hun geld moesten wachten, terwijl de betrokkene veelal nog niet volledig was ingericht. Om dit thans te voorkomen heeft het Gemeentebestuur overleg gepleegd met de plaatselijke Middenstandsvereniging. Overeengekomen is, dat deze vereniging een woning volledig zal inrichten, zodat de betrokkenen zullen kunnen zien wat er al zo voor een bepaald bedrag kan worden aangeschaft. Al naar gelang het te uwer beschikking staande geld kan deze woninginrichting vereenvoudigt of uitgebreid worden. Het kwam ons wenselijk voor u thans reeds met het bovenstaande in kennis, te brengen, opdat u straks niet voor het feit komt te staan, dat u reeds aankopen hebt gedaan, waarvoor geen machtigingen worden afgegeven. Omtrent de datum waarop u de door de Middenstandsvereniging in te richten woning kunt bezichtigen, zal u nader worden bericht.

Burgemeester en Wethouders van Harderwijk.

Reactie van een betrokkene in dezelfde krant:

Bij dit schrijven zij het volgende aangetekend:

• Is het Nederlands, dat de fout van enkelen op een grote groep wordt overgebracht?
• Is het Nederlands, dat enkele winkeliers van Overheidswege in een monopolistische positie worden gebracht?
• Is het Nederlands, dat een burger of militair zijn geld niet mag besteden, waar hem dat goed dunkt?
• Is het Nederlands, dat B. en W. haar beleid ten aanzien van “lieden van wie verwacht wordt het voorschot niet juist te besteden” met particuliere instanties bespreekt?
• Bij ons destijds in Nederlands-Indië gold dit zeker niet als Nederlands.

Met dank voor de plaatsruimte.

Ingezonden Harderwijks Schilder’s nieuws- en advertentieblad, 01-02-1952

(uit Streekarchivariaat NW-Veluwe)

• The Blue Minstrels Harderwijk

Het begon toen wij als jongetjes van 13 en 14 jaar met gitaren waar de snaren zo hoog stonden, dat je er pijn van in je vingers kreeg. Wij begonnen te experimenteren met diverse muziekstijlen, zoals Indo Rock (Tielman, Crazy Rockers, Black Dynamites), Shadows en de Amerikaanse Ventures. We oefenden ons in het zweet elk uurtje en in de weekends kwamen wij bij elkaar, Lex Umlauf, Daan Vincentie, Ton Maessen, Ben Gerards. Oefenen deden wij in de schuurtjes, koud of niet koud, dan bij Lex of Daan.

In die periode werd er ook met geluidversterking “geklooid”; er werden goedkope gitaarelementen gekocht, deze werden d.m.v. radio’s uitversterkt en alles werd verbonden door bananenstekkers, gaf niet hoe het klonk als er maar genoeg power uitkwam. En dat werd steeds erger, er werden luidspeakers gesloopt en door -gekoppeld, speakerkasten gemaakt alleen maar voor meer geluid, de versterkers moesten in het aantal “watts” ook omhoog maar het oefenen ging gestaag door.

Toen moesten we een repertoire opbouwen en natuurlijk optreden

Maar dat ging niet van een leien dakje. Er waren wel kleine optredens, maar deze brachten niks op. Vaak waren het gratis optredens of onkostenvergoeding voor de moeite.(Snarengeld)

Totdat Pa Maessen op het toneel verscheen, maar onder strikte voorwaarden eerst je school, motivatie, en discipline en als je iets doet, doe het dan goed met alles hetzij op school, hetzij met de muziek. Hij vergde het uiterste van ons; toen kwam mijn broer Julius (Bolle) als drummer erbij, de band was compleet, er kwamen echte versterkers , een zanginstallatie en er werd geoefend op de Evertsenlaan nr. 17, elke zondag.

Na optredens in het land kregen we altijd bij thuiskomst, het deerde niet hoe laat, een lekker broodje en/of een heerlijk soepje, welke verzorgd werd door mijn moeder. Maar de volgende middag moest er weer geoefend worden.

Het huis zat altijd stampvol met jongelui. Het geluid was prima.(veel bandrecorder opnames zijn er ook gemaakt, deze zijn helaas niet meer te traceren), we hadden een repertoire van zeker 300 nummers. Op een zondag kreeg iemand het idee, het was erg warm en we oefenden altijd in de keuken, om buiten te gaan spelen, alles werd naar buiten gesleept en op het dak van de schuur geplaatst; moet je voorstellen in die tijd op zondag in Harderwijk! Gelukkig waren de buren heel erg coulant, het was tenslotte “de band” uit hun buurt en stad.

Op zaterdagavonden werden er dansavondjes georganiseerd in de toen in die tijd bekende zaal “Odeon”, lekker bij ons om de hoek en om de 14 dagen een optreden voor de jongelui uit Harderwijk en omstreken. We werden steeds bekender en hebben eigenlijk bijna overal in Nederland gespeeld en niet te vergeten ook diverse muziekwedstrijden gewonnen. The Blue Minstrels waren actief in de periode 1961-1970 en kende veel groepswisselingen. In 1968 is de band vaste begeleidingsorkest geworden van The Hearts of Soul.

De beginperiode heb ik als het mooiste ervaren en vooral de spanning en het opbouwen van iets waar je de uitkomst niet kon voorspellen. Maar alles is voor de meesten toch op zijn pootjes terecht gekomen met alle ervaringen die je, in je bagage meeneemt. Jongens die dit lezen of met ons hebben meegespeeld bedankt voor de leuke tijd, al ging dit gepaard met de standjes en waarschuwingen, van onze ouders, maar we zijn er ook groot mee geworden.

M.Vr.Gr. Ton Maessen

• Het verhaal van Ben von Stockhausen

Mijn begin als een 5 jaren lange Indische Harderwijker begon op een zomerdag in 1954. Die dag begon heel vroeg op het weeshuis Neerbosch nabij Nijmegen. Ik pakte een grote koffer in met de enige bezittingen die ik had en maakte zeker dat het niet afviel van het bagage rek van mijn nieuwe marone gekleurde Junker heren fiets. Met jeugdige enthousiasme en verwachtingen van een 17 jarige avontuurlijke Indische jongen begon ik de lange fiets tocht langs de Utrechtse heuvelrug, vervolgens de Veluwse bossen in en kwam uit op de Rijksweg naar Harderwijk. Dit avontuur begon 6 maanden daarvoor in Bandung Indonesie waar ik een vrachtwagen lift kreeg in de achterbak naar de havenplaats en Indonesische hoofd stad Jakarta waar ik stiekem aan boord klom van MS Oranje die als bestemming had Amsterdam. Die verstekelingen reis en mijn eerste 6 maanden in Nederland zal in mijn autobiografische boek verteld worden.

Tijdens mijn trektocht langs de Utrechtse heuvelrug reed ik langs mooie villa’s veelal met Indische namen die duidelijk de herkomst aanduiden van het koloniaal kapitaal om deze dure kastelen te bouwen.

Mijn aankomst in Harderwijk had voor mij ook een historische betekenis voor de oorsprong mijn eigen bestaan en een soort afsluiting van een familie kringloop, want het was hier dat een avontuurlijke Duitser Theodore Albert von Stockhausen uit Weissenfels zich aanmelde bij het KNIL aanwervings depot voor uitzending naar Indonesie. Ik ben een van de jongste kleinzonens van deze Duitser en nu ging ik de zelfde klinkers betreden van de binnenstad van Harderwijk en ging wonen tegenover de kazerne aan de Oranjelaan waar hij gelegerd was, dicht bij het trein station waar zijn reis begon naar het voormaligl Nederlands Indie..

Mijn adres aan de Oranjelaan had een minder institutionele karakter als de kazerne. Het was het Christelijk Internaat van de heer en mevrouw Pieper waar ik dus 5 jaar had mogen verblijven terwijl ik het Christelijk Lyceum afliep.Dit verblijf was het resultaat van een soort ministerieel besluit en de culminatie van mijn avontuurlijke reis wat in Bandung begon toen ik het besluit nam mijn Nederlandse middelbare opleiding in Nederland te vervolgen toen mijn moeder aanvankelijk besloot niet naar Nerderland te gaan. Dit streven was bijna beëindigd toen het weeshuis in Neerbosch besloot mij tot leerling drukker te maken voor hun beroemde drukkerij. Dat was niet mijn beroeps keuze en ik schreef een request aan de minister van sociale zaken over mijn situatie met bovenstaand resultaat.

Ik geloof dat de jarenlange Indische connectie met Harderwijk vanwege het KNIL en later de aankomst en vestiging van Indische Nederlanders door het bouwen van de Tinnegieter wijk voor de meeste Indische repatrianten een probleem loze invloed had voor de assimilatie van deze etnische groep in Nederland. Ik was zeer gastvrij en hartelijk ontvangen door de familie Pieper en aangenomen als een familielid. Mijn zweftochten buiten schooltijd naar de Harderwijkse binnenstad leverde ook geen problemen met de plaatselijk bevolking van winkeliers en uitstervende paling vissers en begon zelfs een korte verkering met de dochter van de plaatselijke groothandelaar van frisdranken, de heer Vischer.

Echter ontstond bij me een behoefte voor een connectie met mijn tropische landgenoten en ik vond die in het huis van de familie Lamslag waar de heer des huizes een ex-KNIL militair was en een van zijn zonen Ronald bij mij in de klas zat van het voormalig Christelijk Lyceum. Zijn zuster Yvonne was goede vrienden met een allerliefts meisje uit Ermelo die later mijn eerste vrouw werd en moeder van mijn zoon. Hierbij hebben bepaalde delen van de Tinnegieter wijk en vlakbij nostalgische betekenissen voor mij gehad zoals de Slingerlaan met de aanwezige hooiberg van een klein boerderijtje. De fietsenmaker Cornelis aan de weg naar de Tinnegieter naast de kruidenier.

Mijn rol als Indische Harderwijker eindigde in 1959 toen ik na het eindexamen toegelaten werd tot het Koninklijk Instituut voor de Marine in Den Helder.

Dit feit gaf mij de titel tot mijn autobiografische boek, nu nog in bewerking, Van Verstekeling tot Adelborst.

Ben von Stockhausen | huidige woonplaats San Leandro in California, USA.

P.S. Geef de allerliefste groeten aan Yvonne Lamslag en spellings en stijl correctie toegestaan daar ik al 35 jaar dagelijks geen Nederlands meer lees of schrijf.

• Hearts of Soul komen graag weer eens naar Harderwijk

De tijd lijkt soms een beetje stil te staan en dat is zeker het geval als de zusjes Maessen, ook bekend als The Hearts of Soul, het podium in Nijkerk beklimmen. Net als vroeger laten ze hun swingende en ritmische vocals enthousiast de zaal ingaan. Tja, de dames zijn een paar jaar ouder geworden, maar zijn we dat niet allemaal?

The Hearts of Soul hebben ooit historie geschreven in Harderwijk, waar ze eind jaren zestig werden ontdekt. Ze schopten het zover dat ze werden uitgezonden naar het Eurovisie-songfestival. Dat was de tijd dat we nog blij waren met Europa, zo blij dat we er een heel songfestival voor organiseerden, heel lang geleden dus. Bianca, Stella en Patricia Maessen scoorden met hun meidengroep diverse hits, maar doorstonden de tand des tijds niet geheel ongeschonden. Diverse malen wisselde de formatie van naam en samenstelling en in 1996 overleed Patricia, die ook als achtergrondzangeres furore had gemaakt. De dames woonden in België en deden in die tijd vooral optredens in Duitsland en de Benelux.

Inmiddels heeft zuster Doreen zich bij de formatie gevoegd, zodat het lied ‘We are family’ van Sister Sledge uit volle borst gezongen kan worden, net als de andere swingende nummers en bekende covers overigens.

Het optreden in het Koetshuis in Nijkerk was voor een privéfeest, maar desgevraagd zijn de zusjes Harderwijk niet vergeten. ‘Misschien kunnen we nog eens optreden in Harderwijk, een gezellige reünie’, roepen de dames. Dat zal ‘Harderwijk Live’ toch prachtig kleuren en veel Harderwijkers op de been brengen. Historie kan toch ook heel mooi zijn. Overigens dateert de laatste song van de dames ‘Suddenly You’ heel recent uit 2010.